Klub Szermierczy PUNTA Warszawa
Stowarzyszenie Klub Szermierczy „Punta” powstało w 2003 r. i aktualnie posiada status organizacji pożytku publicznego. Klub założony został - z inicjatywy państwa Małgorzaty i Ryszarda Bresiów - przez grupę trenerów i miłośników szermierki – sportu, który obecny jest na Igrzyskach Olimpijskich nieprzerwanie od wskrzeszenia ruchu olimpijskiego w 1896 r.
Podstawowym przedmiotem działalności Klubu jest popularyzacja szermierki, zarówno jako dyscypliny sportu wyczynowego jak i na poziomie amatorskim. Klub otwarty jest tak dla dzieci i młodzieży, które mogą w nim rozpocząć karierę sportową oraz osób w innych kategoriach wiekowych: seniorów i weteranów. Klub, od początku swojego istnienia, współfinansowany jest z projektów i dotacji Miasta Stołecznego Warszawy, co pozwala utrzymać stawkę opłaty członkowskiej na poziomie umożliwiającym treningi każdemu, również osobom w złej sytuacji materialnej. Co więcej, Klub zapewnia potrzebny do treningu sprzęt. Wychowankowie Klubu startują w zawodach lokalnych i ogólnopolskich uzyskując corocznie punktowane rezultaty.
Klub jest zrzeszony w Polskim Związku Szermierczym i Mazowieckim Okręgowym Związku Szermierczym.
Ryszard Breś
Fechtmistrz Polskiego Związku Szermierczego, Maestro di Scherma federacji włoskiej - trener z wieloletnim doświadczeniem, w tym w prowadzeniu kadry narodowej (brązowy medal drużynowo na IO w Barcelonie).
Zarząd
Łukasz Majewski - prezes
Jerzy Zbigniew Konczalski - wiceprezes
Joanna Bazylak - skarbnik
Izabela Sajewicz - członek zarządu
Szymon Łojak - członek zarządu
Małgorzata Breś
Florecistka, uczestniczka letnich igrzysk olimpijskich w Seulu 1988 roku, wielokrotna mistrzyni oraz wicemistrzyni Polski we florecie w drużynie, indywidualnie wicemistrzyni Polski
w 1985 roku.
Kadra
Jerzy Zbigniew Konczalski
Trener I klasy – szkoleniowiec z wieloletnim doświadczeniem międzynarodowym, który prowadził m. in. reprezentacje: Polski, Austrii, Szwajcarii, Holandii, Kanady, Kostaryki i Chin, wychowawca wielu medalistów MP, ME i MŚ,
Łukasz Majewski
Trener I klasy - doktor nauk prawnych, trener kadry narodowej Polskiej Federacji Dawnych Europejskich Sztuk Walki, wychowawca medalistów m. in. IFHEMA, SwordFish, Tyrnhaw,
Izabela Sajewicz
Instruktor szermierki, prawnik. Przez wiele lat zawodniczka Kadry Narodowej Seniorek w szabli, wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski i finalistka Pucharów Świata.
Szymon Łojak
Trener II klasy, specjalista w dziedzinie szermierki historycznej, były członek
Kadry Narodowej FEDER, sędzia Ligi FEDER. Prowadzi własną szkołę szermierki europejskiej Wszechnica Szermiercza, był wykładowcą Szkoły Aktorskiej Machulskich w zakresie szermierki choreograficznej.
Partnerzy
Wszechnica Szermiercza
Wszechnica Szermiercza jest prywatną szkołą szermierki. Firma powstała w 2013 roku. Zajmuje się nauczaniem i popularyzacją wiedzy w zakresie szermierki europejskiej dawnej i współczesnej.
Klub Szermierczy "SZERMIERZ" Łomianki
Zaprzyjaźniony klub, w którym prezesem jest nasz wicecprezes,
pan J. Z. Konczalski. Klub działa na sali ICDS w Łomiankach.
Prywatny Zespół Szkół
SS Nazaretanek w Warszawie
Dzięki uprzejmości SS Nazaretanek od 2015 roku trenujemy w prowadzonej przez nie szkole.
Co to jest szermierka sportowa?
„To, co wysusza zbyteczną wilgoć, którą ciało jest przesycone, jest potrzebne dzieciom i młodzieży. Nadmiar wilgoci, bowiem powoduje ociężałość ciała, a jego zmniejszenie nadaje ciału lekkość i zwinność. A właśnie szermierstwo wysusza nadmierną wilgoć, gdyż powoduje parowanie, które niewidoczne podczas jakiejś pracy wydziela pot z ciała. Zatem dzieciom i młodzieży potrzebna jest szermierka i powinny się one nią zajmować” - tak o korzyściach wynikających z uprawiania szermierki, już w 1605 roku, pisał Sebastian Petrycy – lekarz i pedagog. Jednak przez wieleset lat umiejętność władania bronią białą miała zastosowanie przede wszystkim praktyczne – do samoobrony, w wojskowości, wreszcie w pojedynkach osobistych. Dopiero u schyłku XIX wieku, kiedy broń biała wychodziła ostatecznie z powszechnego użycia, zdefiniowała się szermierka sportowa, jako dyscyplina usiłująca adaptować zasady pojedynku ostrą bronią na potrzeby bezkrwawej rywalizacji. Sport szermierczy od samego początku (1896r.), nieprzerwanie do dziś, jest obecny na nowożytnych Igrzyskach Olimpijskich.
Obecnie w poczet szermierki sportowej wchodzą trzy dyscypliny: walka floretem, szablą i szpadą. Na zawodach szermierze rywalizują indywidualnie i drużynowo (seria pojedynków). Walka na szpady jest również jedną ze składowych dyscyplin pięcioboju nowoczesnego.
Szermierze walczą na specjalnych planszach (14/1,5-2 m), zabezpieczeni specjalistycznymi, wysoce odpornymi na przebicie, strojami, posługując się lekką (do 500g szabla i floret, do 750g szpada), tępą i stosunkowo elastyczną bronią. Sędziów wspomaga aparat elektryczny rejestrujący niezwykle szybkie, niemal niewidoczne dla oka, trafienia.
W szabli i florecie obowiązuje ograniczenie pola trafienia do kamizelki (floret) i bluzy szermierczej (szabla), a także dodatkowe zasady umowne, regulujące tak zwane „pierwszeństwo trafienia” - przepisy mające w założeniu wymuszać na walczących zachowania zbliżone do walki ostrą bronią. W szpadzie konwencja jest „naturalna” - pole trafienia stanowi całe ciało przeciwnika, a punkt zdobywa pierwszy trafiający szermierz (lub obaj w przypadku trafienia jednoczesnego).
Walki indywidualne toczone są do pięciu lub piętnastu punktów, na których zdobycie walczący maja odpowiednio trzy lub dziewięć minut. Mecze drużynowe (trzech zawodników oraz rezerwowy w drużynie) toczone są do uzyskania czterdziestu pięciu punktów, zawodnicy walczą „każdy z każdym” a maksymalny czas jednej walki to trzy minuty.
Zaś tak o szermierce sportowej pisał węgierski mistrz szabli, trzykrotny medalista olimpijski, Zoltán Schenker:
“… wysoka wartość sportu szermierczego polega na tym, iż angażuje on pełnię fizycznych i psychicznych właściwości człowieka. Walczą tu szybkość z szybkością, wytrzymałość z wytrzymałością, technika przeciw technice, myśl przeciw myśli, wola przeciw woli. Praca nóg szermierza jest równie szybka jak u sprintera, ręka pracuje jak u tenisisty, dokładność i delikatność prowadzenia broni, wyczulenie dłoni i palców jak u chirurga, ruchy ciała jak u ekwilibrysty, skupienie uwagi i napięcie nerwowe jak u motocyklisty, pod względem kombinacji szermierz odpowiada szachiście… “
Szpada sportowa
Szpada upowszechniła się w XVIII wieku jako broń wojskowa i, przede wszystkim, przyboczna broń zachodnioeuropejskiego szlachcica.
W XIX wieku była również najpopularniejszą bronią pojedynkową.
Z dyscyplin sportów szermierczych szpada zadebiutowała najpóźniej, początkowo walki toczono do jednego trafienia i (w odróżnieniu od szabli i floretu) w plenerze.
Obecnie walki szpadowe toczone są (jak w pozostałych dyscyplinach szermierki sportowej) do pięciu lub piętnastu trafień. Polem trafienia jest całe ciało przeciwnika (a ściśle rzecz biorąc jego strój). O zdobyciu punktu decyduje trafienie pchnięciem (poprzez wciśnięcie znajdującego się na końcu klingi grzybka punty na minimum 3,3 milisekundy). Jeżeli w ciągu 40 milisekund od trafienia przeciwnik również trafi, punkt zdobywają obaj walczący.
Szpady sportowe ważą do 750g (przeważnie znacznie mniej), głownie szpad zawodników dorosłych mierzą dziewięćdziesiąt centymetrów.